🚧Зімовая казка
Змітрок БядуляВедах беларускіх
ЗІМОВАЯ КАЗКА
Вісіць снежная ноч, вісіць лютая ноч Сівай футрай над пушчай кашлатаю.
Белым пер’ем снягі, белым сырам снягі, Долы-горы пад снежнымі шатамі.
Ў алзічэлым бары, непрабудным бары Жывуць людзі маўклівыя, злосныя.
У хароме шкляным, на пасцелі шкляной Дрэмле дзеўчына сонцавалосая.
Вы завіце яе, вы будзіце яе — I закрэхча хваіна высокая,
I заплача віхор, і застогне віхор, Загалосіць зіма белавокая.
I ад страху зіма, ад спалоху зіма У шаленстве марозным замеліцца. Некілзаным канём, сіва-белым агнём Пойдзе дуба сляпая мяцеліца.
I дзяўчына ўздыхне, цяжкі сон перарве, Пальцам бровы ачысціЦь ад шэрані.
I зірне навакол, непрытульна вакол, Выюць сумна ў бары ваўкі шэрыя.
Вы будзіце яе — і надыйдзе вясна; Засвяткуюць жаўронкі над нівамі.
Крыкне лёд на рацэ, пойдуць крыгі ракой, Зіму змыюць паводкі гуллівыя.
ZMITROK BIADULIA