🚧Матчын дар
Алесь ГарунВедах беларускіх
МАТЧЫНДАР
Як радзіла маці мяне ў цёмну ночку Дык дала скрыпіцу: «На, і грай, сыночку! Грай сабе на шчасце, грай на добру долю, Рай на век даўгуткі, грай на вольну волю».
Помню, дзіцянёткам я з тугой ня знаўся, Жыў, як тая птушка, граў і забаўляўся; Дзень мне быў спакойны, ўночы сон бязгрэшны, А цяпер застаўся я навек няўцешны.
Ой, чаму-ж, матуля, жыцце-йскрыпку дала, Як іх шанаваці, дый не навучала?
Гэта-ж падзівіся — я адкрыцца мушу, Што папсуў скрыпіцу, што згубіў я душу.
Здаўна, сівакрыла, шчасця я ня маю, Долі я ня бачу, радасці ня знаю.
Граю, праўда, граюк А на сэрцы важка. А у сэрцы больна, аж трываці цяжка.
Тыя ня прыходзяць песні-весялушкі, Як пяе зямліца, як шчабечуць птушкі. Жаль з нудой заплачуць, глуха як заграю… Маю я скрыпіцу, а душы — ня маю!