🚧Беларусь
Пятрусь БроўкаВедах беларускіх
БЕЛАРУСЬ
(__y скарачэнні)
Мой родны кут__, Як ты мне мілы__!. Якуб Колас
I ГІ
Зямля Беларусі! Бары і дубровы, Жытнёвае поле, шаўковы мурог, У промнях рабіны заход вечаровы, Што клёкат буслоў — ручаёў перамовы I ў шумных прысадах істужкі дарог.
Зямля Беларусі! Вачамі азёраў Глядзіш ты ў празрыстыя высі нябёс, Начамі, што яблыкі, падаюць зоры, Знікаюць па водах, па чорных разорах, ГІа травах, абсыпаных кроплямі рос.
Былога быліны, старога паданні Плывуць, як аблітыя сонцам чаўны, Па краю зялёным, прасторах бяскрайніх Ад Нёмна да Сожа, ад Буга да Гайны, Па хвалях Дняпра і шырокай Дзвіны.
Бацькоў нашых слава на іх узбярэжжах, Гамоняць пра гэта бары-байкары, Гамоняць пра гэта і Полацка вежы, I Турава сцены, і шум Белавежы, I роднага Мінска сівыя муры.
II
Зямля Беларусі! Ты ў полымі бою, Ты ў бітвах суровых Айчыннай вайны; Ты стала і зноўку ўзялася за зброю, I меч свой напояць варожай крывёю Твае непахісныя ў бойцы сыны.
Іх сіла, як сіла дубоў на Палессі, — Высокія ростам, магутны ў плячах!
мійі
рнй!
■‘^et^yghi Р^^ОіЯЙПІІд ^tefianddid
■%
he mho a rk сосен смалктых y лесе. Як top што на небе абсыпалі месяц, Яч траў на шырокіх бязмежных пуга*.
За справу святую свабады і мэсці Ідэе не злічоная, дужая раць: «Смерць вырадкзм гнотым?» -*• адзіныя весці У Мінску і Гродне, у Пінску і Брэсце, — Па ўсёй Беларусі сягоння гучацы
I помс^а няўмол ьна праходзіць шляхамі Ад позняе ночы да ранняй зары, Як гор не раз№тць ліхМ вятрзмі, Як рэча к не высушыць злосці агнямі, — Так сілы народнай мічым не скарыць’ a
Дзяды нашы 6<л> дрзпежнікаў прускіх, He даушы надзець на сябе канданы, — Пад Грунвальдзм білі нз возеры Чудскім Там разам з украінсяі м братам і рускім Сваю Беларусь баранілі яны.
Змагалкя з розмай напасцю варожай, Прайшлі па смаленскіх. палтаўсміх палях, Ішлкі у сгэл Запарожжа,
I верылі цверда — жхто Ы не зможа, 6о вечмаю праўдай жыла іх зямля»
Спытанцеся ў кожнэй сасны і бяроэю, — Ямw вам рас мажуць я* даўняй парой Хддмў тут Вашчыла, Хвасысо, Каліноўскіг Вадзілі атрады на лсдзаіг геройскі, 1х слэва. ям сонцд, стзі ць над зям лёй.
Смрыць не падоле nt іх чужаннды.
‘Ч
ч
Бо быў «м о ры ту лкйм і нрзлм цю 6ор Чало асаятлялі >пад Нёмн* зарніцы. і фудзі, яжсгаялю, пайн крыніцы, Ашлйг адіначзусй мільенамі м>р
На грудзях тваіх, як скарбніцы жывыя, Чалом выплываючы з даўняй імглы, Стаяць гарадзенскія гмахі сівыя, Муры Навагрудчыны, вежы Сафіі I замкаў Заслаўля крутыя валы.
Аб славе народнай гамоняць зарніцы, А думы яго захавалі ў сабе, Як чыстыя перлы, азёры, крыніцы, I неба вясёлкамі імі іскрыцца, Што шлях асвятляюць яму ў барацьбе.
Расправіўшы плечы, магутны, высокі, Стаяў ты, як волат, між родных далін, Як бор, галавою дастаўшы аблокаў, Над шумным жытнёвым прасторам шырокім, I вусны цвілі, як агні журавін.
I’
Wthfll
IV
Яшчэ ў дні старыя, у век наш лучынны, Аб горадзе Полацку слава ішла, — Друкар там выдатны Георгій Скарына, Што зоры, рассыпаў па роднай краіне Крыштальныя словы навукі-святла;
Нямала народаў з крыніц яго піла I брала ад мудрасці вечны агонь, У літарах першых знаходзячы сілу… Ты слаўна, зямля, што вякам нарадзіла Такога выдатнага сына свайго!
VIII
Народ беларускі! Ты ўзняўся героем, Даволі набыўся ў нядолі, бядзе — I, твар свой абмыўшы крынічнай вадою, Абцёршы усходняй, шаўковай зарою, У будучнасць смела, адкрыта глядзеў.
IV
іігтжйЯШшшГіімтінтііі!
0
Браты па нягодзе цябе раскавалі, 3 вачэй тваіх чорныя хмары знялі; Як бурнай паводкаю дужыя хвалі, Як буйныя ветры, што хвалі гайдалі, Абняў ты палеткі на вольнай зямлк
Як гоман крынічны, як звон ручаёвы, Як плёскат бязмежных, блакітных азёр, Як гоман вясновых лістоў на дубровах, Тваё зазвінела свабоднае слова, Хвалой узляцеўшы да сонца і зор.
XXV
Зямля Беларусі! Радзіма герояў!
Сягоння ў змаганні бязмежная шыр.
Ты ворага знішчыш, бо заўжды з табою Народы Саветаў з адданай душою. Ты шчасце сустрэнеш і радасны мір!
Як толькі з вайною на мірныя гоні З’явілася зграя чужынцаў ліхіх, Ты ўся паднялася пад сцягам чырвоным I, мужна зрываючы путы палону, Жывеш партызанкай між дзён баявых.
Зямля Беларусі! Палямі, барамі Тваімі вакол вызваленне ідзе, Праз буры-віхуры і снежную замець Гвардзейцаў праходзяць палкі за палкамі, А іх сустракаюць мільёны людзей.
Ідуць яны сонца ўздымаецца, свеціць Ад горада ў горад, з сяла да сяла.
Па ўсёй Беларусі і маткі і дзеці
Гавораць сягоння ад шчырага сэрца: Народу і партыі нашай хвала!
ЖШШ 112