🚧Лясы нырнулі ў хмары шэрыя
Пімен ПанчанкаПімен Панчанка на
Ведах беларускіх
Ведах беларускіх
Лясы нырнулі ўхмары шэрыя Прыкрыўшы голлем птушанят.
А ты смяялася, не верыла, Што будзе дождж, што будзе град.
Углыб, углыб усё імчалася
I за сабой мяне вяла; Хавала вочы і смяялася I нейкай дзіўнаю была.
А гром рыкаўужо раз’юшана За кожнай елкай і сасной.
I прашаптала ты узрушана:
«Што ж нам рабіць, харошы мой?»
А ёлка хітрая 1 цёмная
У сховішча пазвала нас.
Я вочы цёмныя, бяздонныя Там блізка ўбачыў першы раз.
Завесілі нас ліўні белыя,
Загінуў свет, дарог няма.
I да мяне, заўжды нясмелая, Ты прыгарнулася сама.
Стагналі дрэвы мнагарукія, Ламаўся з грукатам прастор,
I сэрцы ў лад грымотам грукалі,
I блікавіцы секлі бор…
Забуду ўсё: сяброў і вершы я,
Ды зберагу да скону дзён
Гарачых вуснаў шчырасць першую, Ігліцы пах і ліўня звон.
PIMEN PANCHANKA