🚧Вечны агонь

Пімен Панчанка

Пімен Панчанка на
Ведах беларускіх

ВЕЧНЫАГОНЬ

Кудлатая хмара над Мінскам навісла, Счарнела у змроку асенняя Свіслач, Пакрылася лісцем.

Вада ў жоўтых латках. А вецер халодны. А парк абгладаны здаецца галодным. На вуліцах — слота.

На мокрым асфальце — рыканне і клёкат. А я ўсё гляджу, як трапеча далёка Агонь непагасны.

Нібы партызаны на плошчы туманнай Расклалі агонь, перавязваюць раны I лічаць патроны.

У гэткую слоту яны галадалі, Ірвалі блакаду і сэрцы аддалі За шчасце Радзімы.

А сёння навекі застылі ў граніце

I бронзе.

Прашу, перуны, не грыміце Над полымем Вечным.

Сабраны ў агні гэтым іскры пажараў, Пякучая помста і чырвань штандараў, Прабітых жалезам;

! белая ярасць сцюдзёных маланак, I гнеўныя вочы удоў-партызанак Над трунамі паўшых.

I свецяць вянкі чалавечаюласкай Каля абеліска.

Асеннія краскі Жалобаю пахнуць…