🚧Белыя яблыні

Пімен Панчанка

БЕЛЫЯЯБЛЫНІ

i Вясной светлы сок прарывае бяросту I рэкі сплаўляюць у мора свой панцыр. Вясною на елчыных лапах адростваюць Светла-зялёныя пальцы.

I гладзяць яліны свой ельнік малы I пацеркі дораць з янтарнай смалы.

Зязюлі варожаць, і кнігаўкі жаляцца,

I глушаць усіх салаўі;

I з яблынь расцвіўшых тады нараджаюцца Дзяўчаты на нашай зямлі.

Учора гулялі з маўклівымі лялькамі. А сёння прыбраны каралямі яркімі.

О, белыя яблыні, белыя яблыні, Пялёсткаў шалёны хвалюючы пах! Дзяўчаткі пужлівыя, хлопцы нязграбныя, I хмель веснавы на гарачых губах!

Туман іх не студзіць, і ельнік не колецца, Адны толькі маткі за іх непакояцца.

Пасля сарамліва і горда ім несці Свой лёгкі цяжар у нялёгкі наш свет, Сыноў і дачок нараджаць ім і песціць, Успамінаючы яблыняў цвет.

А іншыя ў нечым навекі зняверацца, Убачаць цвет яблыні — слёзы навернуцца

Вякамі глядзелі жанкі з-пад рукі, Чакалі мужоў і сыноў.

і падалі зоркі, нібы светлякі,

У прорвы бязрадасных сноў.

I самі касілі, і самі аралі, А іх дарагія за іх паміралі.