🚧Ранак ідзе

Кастусь Кірэенка

Кастусь Кірэенка на
Ведах беларускіх

РАНАКІДЗЕ

Што гэта? Што гэта чутна далёка?

Быццам гамоніць, пяе?

Вецер, прачнуўшыся, кратае блёкат, Гутарыць з вербай, прабуе ў асоках Цымбалы свае,

Што гэта? Што гэта свеціцца ў змроку?

Меркне, не згасне ніяк?

Зорка шукае адцвіўшую зорку, Дужыцца ўзняцца над Сожам шырокім Зялёны маяк.

Дзе гэта? Дзе гэта песня зязюляй, Чуеш — ку-ку ды ку-ку?

Сына ў калысцы галубіць матуля, Дзеўчына з ночы па любым сумуе — Адзін на вяку.

Шырыцца, шырыцца, плешча, бы хваля, Гукаў нястройны мажор.

Унь умываюцца золакам далі,

Унь зараніцы пялёсткі апалі

На поле, на бор.

Што ж гэта, што — цераз пушчы, па нівах, Шляхам, уброд па вадзе,

3 яснай усмешкай, прыгожай на дзіва, Быццам крадзецца — а смела, імкліва?.. To ранак ідзе!

style=”position: absolute; top: -0.56in; left: 1.82in”

“ннтйшявді

KASjyiKIREYENKA

And wider, and wider, a splashing swell, The morn’s noisy chorus pealed.

There the dawn was washing the distant dell, There the early light in white petals fell, On forest and field.