🚧Як доўга не вяртаюцца буслы

Ніна Мацяш

Ніна Мацяш на
Ведах беларускіх

Як доўга не вяртаюцца буслы. Даўно на рэках лёд у вырай сплыў. Даўно ўжо крыламі, нібы рукамі, Разводзяць над лазою жоўтай кані.

I абтрасае звонкі свіст шпачыны Пылок з сярожак вольхі ды ляшчыны. На ўгрэвах паадскоква ла трава.

.. .Як доўга не хмялее галава.

Так рады дружнай веснавосці вочы — А сэрца радавацца што ж не хоча? Няма яму вясны, яшчэ няма.

На чорна-белых берагах — зіма. Дзён чарната ды бель даўгіх начэй…

А сонца зіхаціць усё ярчэй!

Усе вастрэй напружваецца слых: «А можа, сёння прыляцяць буслы?»

Нібы ад іх прылёту акрыяе Душа.

Нібыта не цябе чакае.