« Назад Далей » in English

🚧Таварышу маёй вясны

Валянцін Таўлай
Валянцін Таўлай на
Ведах беларускіх

ТАВАРЫШУМАЁЙ ВЯСНЫ

Можа, нашым шляхам не сысціся,

мая дарагая: Затанулі даўно яны ўдалеч — адзін і другі…

Ты пазнаеш па песні, хто ў звонкім агні дагарае I вяснянае сэрца бароніць ад шэрай астрожнай тугі.

Без мяне, маладая, ідзі, — хай бярозы над шляхам не плачуць

і на сэрца тваё не страсаюць вякамі навеяны сум, бо ці ж варта тужыць, што шляхі прабягаюць

іначай, калі боль, напалам падзяліўшы,ў прасторы нясуць?

Развітаўся я з многім, з вясной толькі нашаю —

нельга: як, скажы, без яе мне дажыць да апошніх хвілін?

Помню, помню: мы неяк з табою шыпшыну сустрэлі I не ведалі — гэта яна ці сустрэча і вочы цвілі.

Хоць шыпшына даўно адцвіла, — засталася на

памятку радасць: захаваю паблеклы пялёстак, — далёкі успамін, — пранясу праз жыццё, непакорны ні бурам,

ні здрадам, каб і сэрцу цяплей, каб сінелі прыветней палі.

А як сцежка мая за высокай сцяной абарвецца і на кратах абные крылом акрываўленым сцяг, — ты зірні, дарагая, праз лісце навіслага вецця з пагранічнага ўзгорка вясны — на мяцелісты шлях…

VALYANTSINTAULAI

« Назад Далей » in English