🚧Казулі

Васіль Дзеравяшка

Як цені, як здані. У белым свгтальным тумане Па ўзлеску, па гонях Далей і далей ад пагоні Дзецьмі да мілай матулі Спуджана беглі казулі. Не ўбачылі і не ўчулі. Дуплеты з машын паласнулі. Казулі нібыта заснулі. Што ж людзі? Яны ці адчулі, Што ў душы ім трапілі купі? На гэта скажу вам услых; Бог любіць бяздушных I злых II* Ен клічі ўвысь. пяшчотлівы і вечны, Каб вусцішнв не стала на зямлі, Квб не было ні войнаў. ні галечы, I людзі лідзіць між сабой змаглі. Ні покліч той, таемны і магутны, Адчайна, як увосень павукі, На хлеб надзённы зарабіць валюты У свет няблізкі едуць землякі.

« Назад Далей »

Зборнікі: Паэзія Прыдруцця