🚧Коцікі

Васіль Найдзін

У бпакітнай, як веснавое неба, хустачцы ў аўтобус зайшла дэяўчына. У руках яна трымала галінкі, усы- паныя шэранькімі пушыстымі камячкамі. Адразу ўм га пасажыраў была звернута да гэтых прадвеснікаў вясны

КоцікіІ - сказаў нехта ласкава I на тварах мнопх з’явілася добрая ўсмешка ~ Дзе вы бралі такія?
Падарунак. - таксама ветпіва адказала дзяўчына ~ Яшчэ цяплейшымі сталі сонечныя зайчыю. яня дзякуючы вясновым лужынам на дароэе I шкельцвм машыны, весепа скакалі па аўтобусе
У каго там коцікі? - глянуў у салон вадэіцель -
А-а, вясна Можа, прадаюць дэе?
Паспрабуй дастаць - буркнуў пажылы мужчь1 на - У дзяцінста® запаленне пепох атрымаў П* * аднойчы, ды преаапіўсй
Асцярожна трэба, - паспачувала яго суседка - I юе ж - якая прыгажосць’ Здаецца, кожны з пасажыраў у гзты момант уявіў, як дэесьці ля ракі золкі вецер перасгуквае галінкамі вер- балозу. А коцікі ўсё роўна цягнуць свае шапачкі ўверх. Там сонейка. Промнямі сваімі яно распраўляецца з пя- кучым снегам У такім разе гавораць і пра ваду, што халодная яна, як той лёд, Вада аблізвае галінкі-пруцікі ўсё вышэй і вышэй, падбіраючыся да коцікаў. Але хутка педаход скончыцца і вада стане палонніцай берагоў. Толыа цяпер вось вельмі цяжка дабірацца да гзтых камячкоў-пушынак, пяшчотна празваных у народзе коцікамі… Выходзячы на чарговым прыпынку з аўгобуса, дзяў- чына прымацавала ля пярэдніх дзвярэй адну галінку. - Гэта ўсім вам, — кінула яна на развітанне. I коцікі паехапі з намі.

« Назад

Зборнікі: Паэзія Прыдруцця