🚧Поле
Васіль ДзеравяшкаВедах беларускіх
style=”position: absolute; top: 3.83in; left: 3.16in” Ад грэмкі - бспым, Ад руні “ зялбным. Ад лубіну * жоўтым, Ад птушвк - вясвлым, Мірным I дарагім, I ніколі чужым Но оедаў я поля У краі маім 3 аповеду бацькі ТОЛЬКІ, Нібы ў сэрца Іголкі, - Мроіцца ў жудасным сне: Падаю ў чорны снвг.,, Вогнішчам сярод нівы Скарадаў разрывы. Пола бомбай прабітае Пола крывёю палітав ’ Журботмао I пустое Поле ласля бою. I сомня мме Наяве, ме ў сме, Не самай крайняй Яго Оаразнв. Кобжоўруку но эмаўкаць Трэбй Н« оарцо стаяць Хоць каманам До /Л9бы прыкутым, Хоць дрзыам Высок/м, мвгутным, борагчы на знмлі Сом цвллвй раллі, ^уні лосню беа слоў, Скарб залагым каласоў. Свдоў мвледое цвіценне Ні жвла, немші^чымв Текое п^раўгалрэнна Прыму бм мгамняу, | Без нараканмяў на лес. I нават без слёз На грудзі свае, як на поле. Разрывы снарадаў шалёных, Бомбаў смяротны напалм, I вогнішчам стану я сам Толькі б ад грэчкі белым, Ад руні зялёным, Ад лубіну жоўтым, Ад птушак вясёлым, Мірным і дарагім — Без эпгтзтаў адваротных — Называлі паэты і эемляробы Поле ў краі маім. М ■ ВА&ЛЬ ДЭЕРАВЯШКА —