🚧Тэрарыст паняволі
Міхась КарпечанкаВедах беларускіх
Гумарэска Вы хочаце ведаць, грамадзянін суддзя, якдаўмеўся да такога? Ды калі б на маім месцы апынуўся чареяк, і ў таго б цярпенне лопнула. Падумаць толькі: секундная справа, а пяць гадзін у лрыёмнай лраседзеў, тры - па кабінетах растраціў. Трыццаць секунд - і восем гадзін’ А ў мяне работы - процьма. Самай пільнай. Лега х Разумееце? I заманулася дырэктару нашаму мяне на камкло пагнаць. Іншага, мабыць, не знайшлося. Ці ўсе яе ўяо прайшлі? Адзін застаўся. Каб ім усім самім гзту камісію праходзіць… Штодня… Добра, не буду… Прашу пра- бачэння. Гэта ж мяне, грамадзянін суддзя, так у кабіне- тах замучылі, узрушылі нервы. I цяпер яшчэ не магу супакоіцца. Адстаяў чаргу, заходжу да вочніка. Вітаю- ся. Як жонка загадала.
- Не сляпы? - пытаецца доктар.
- Здаецца, не, - гавару.
- Праверым, - кажа ўрач I засоўвае сабе ў штаны сваю руку. А праз шырынку палец паказвае. - Што гзта? Я, прызнацца, падумаў, што дактароў перайлытаў Траліў да гэтага, што… як яго? Не зусім нармальных лечыць . А, псіхіятра, Ля дзвярэй успомніў: быўужрў псіхіятра Бабуля там. Страшная такая. Усе зубамі ляс- кае ды вачыма плюскае Ну. вы ведаеце
- Дык што гэта? - настойліва пытаецца вочнік
- Палец, - кажу - Ваш палец
- КалІ той ад пальца адрозніваеш, - расчарааана як мне падапося, рагатнуў доктар. - значыць не сляпы Арліны зрокù Вавбрак можаш у вока біць.
- Я не паляўнічы ўмеўся ’-рвяк, і /ндная ы — па гадзінù ета жù амісію яе ўжо амісію у пра- :абіне- е магу Вітаю-
- У нас пабудзеш, - усміхнуўся вочнік, - не тое што папяўнічым - ганчаком станеш… Яку ваду глядзеў доктар. Абабег я, значыць, кабіне- іьізатры гадзіны. 3 палёгкай уздыхнуў: катаргу адбыў, >,ожна і дамоў бегчы. Ды толькі дэе тамі Даеедка без падпісу загадчыка паліклінікі, аказваецца, яшчэ не да- хумент. Кінуўся ў яго кабінет. Асадзі назаді Няма на- чальніка, Сяджу. Другім па чарзе. Гадзіну чакаю, дру- іую. трэцюю. А людзей набілася што селядцоў у бочку. Іўсеза подпісам, і ўсе спяшаюцца. Загадчыку, вядома, йсці перамываюць. А заадно I ўсім дактарам. А я дык і дырэкгара свайго яшчэ кляну. Каб яму… Не, маўчу, маўчуù.. На чым гэта я спыніўся? Агаù Чацвёртая гадзіна сышла. а загадчыка - няма. Зрэдку ў прыёмную за- пядваюць белыя халаты. Людзі, вядома, гужам да іх.
- Чакайце, - адказваюць. - Будзе. ён, мабыць, за- штаны
- Што
лытаў.
ільных
‘ ужо ў
мі ляс-
к.
ааана, сляпьг. няты. Я, прызнацца, чалавек спакойны. Але часам на- ходзіць - станаўлюся дзе нармальны, а дзе і бязлітас- ны А тут яшчэ медычка адна саломы ў агонь падкід- ззе Ходзіць і ходзіць. 3 самага рання. Быццам 1 справы ж ; яе няма. То па паверхах лётае, то знаёмага без чаргі Л ебінет прапіхне, то да падаконніка прыліпне - на сЛ «йку грэецца. Ну і ўзарвала мяне. Адчуваю - пакрысЯ станаўлюся бязлітасным. А тут якраз I мадычка таяч тгдвярнулася. Не памятаю, як ладляцеў да яе, схапіў’ й ллечы і… нож да горла. Крычу: ’Праэ пяць хвілін не прыйдзе загадчык — не жылец яна на гэтым свеце. ЛрыкончуІ Як ліць даць прыкончуі” Што тут пачалосяі Заверашчала. вядома, медычка А дактары ўвесь калідор запрудзілі, з усіх кабінетаў іазбягаліся. Падыходзіць да мяне, праўда, не , йюцца. Маўчаць Толькі, нібы куры у спёку, хапаюць ‘авегра, хекаюць, задыхаюцца. Чарга гаксама. зразумела, сціхла. , чую ад ша гаворыць другой: Малвйчына I Д Ў , адзІ„Р сапрзйны •’яне гэта. Народ за мяне Падтрымліво ^мялеў я Ц