🚧Дома

Міхась Радоўскі

Вярнуўшыся з шляхоў далёкіх, Зноў роднай вуліцай іду. Мяне вітае клён высокі, Вярба кранае за руку Туг ўсё знаёмае да болю, I ўсё тут новае, чаго Не сустракаў раней ніколі, Што без мяне ужо ўзрасло. Ну, хоць бы стромкая рабіна. Была ж калісьці па плячо Ідзе па вуліцы дзяўчына. Няўжо суседскае дзяўчо? Вунь новы гмах, як вегразь белы, А на пагорку — юны сад. Дзе першы яблык бок сасй спелы Падставіў сонцу, як дзіця. А вунь бярозкі абсгупілі Ставок, бы сталі ў карагод. Мы разам з сябрам іх садзілі Назад таму нямала гад. I ўсё ж адно. адно не чэзне, Пакуль трымаецца сусвет Бацькоўскі дом, матулі лесня, Малой радзімы цёплы сэет.

« Назад Далей »

Зборнікі: Паэзія Прыдруцця