«У горадзе малым...»
Еудакія ЛосьВедах беларускіх
У горадзе малым —
Запушчанасць садоў,
У горадзе малым —
Пахрумстванне пладоў,
I каля клуба ўдзень — «ахрыплы» мяч,
I цішыня увечары, хоць плач…
У горадзе малым — мігценне рос
I гэткае багацце доўгіх кос:
Русявых, белых, чорных, залатых,
Што хоць пазыч каторую на міг!
Ды упрыгож істужкай, грабянцом
Ці пакладзі на галаве вянцом
I ўжо тады спяшайся пакараць.
Спяшайся
захапляць і цараваць!
Вясновы дым
Над горадам малым…
Кіно — дзядам, дзіцячы сад — малым…
А што сярэднім — з косамі, як лён,
I нават пасівелымі з тых дзён,
Калі каналі ў полымі сады
I за вінтоўку браўся малады?
«Сярэдніх» пашкадуйце, салаўі…
Hi шчасця ў іх, ні людскае сям’і,
Hi паратунку ад таемных слёз,
Hi радасці ад кос,
Цудоўных кос,
Бо тыя, для каго яны раслі,
Ляжаць, непакароныя, ў зямлі.