🚧Апошняе каханне

Змітрок Марозаў

Маладая прыгожая, гнуткая, Міласзрнасцю Ооскай спааітая, Халадамі жыцця не кранутяя, Для кахання I шчасця адкрытвя. Трапяткая, у ласцы пяшчотнвя, Ты чакавш мянв пад рабінаю Я хачу, каб часінай маркотнаю Ты была са мной побач, адзіная. Пакладу табе рукі на плечы я, Зазірну ў твае вочы глыбінныя, На планеце з табой мы не вечныя, Ты — каханне маё лебядзінае. Я баюся згубіць цябе, родная. Ды калі нашы мары не збудуцца, За цябе памалюся, пяшчотная, За імгненні, што век не забудуцца.

« Назад Далей »

Зборнікі: Паэзія Прыдруцця