Пасля навальніцы

Кастусь Кірэенка

Кастусь Кірэенка на
Ведах беларускіх

Заўсёды пасля бурнай навальніцы
Клякоча над разбураным гняздом
Ды арлянят падлічвае арліца.

I песціць тых, што жывы, пад крылом.
I кліча тых з тужліваю надзеяй,
Karo разбіў аб скалы цяжкі гром.

Сціхаў апошні водгук грознай дзеі,
Яна ж чакала: вернуцца сыны.
I вочы ўдаль, у змрок шляхоў глядзелі.

Мо недзе прыпыніліся яны,
Салодка спяць, а сумны матчын голас
Хіба ўстрывожыць светлыя іх сны?

I толькі як праз дзень на скалах голых
Вада пад сонцам знікне — хоць бы след,
Яна ў жальбе апусціць нізка голаў,

Але ізноў устане. Грозна ўслед
Праклён пашле няміласным грымотам,
Што страсянулі ўвесь вакольны свет,

Паплача па загінуўшых употай
I ласку ўсю сваю аддасць жывым,
Каб крыллі іх мацнелі для палёту.