Пачатак

Пятрусь Броўка

Пятрусь Броўка на
Ведах беларускіх

Над намі тостаў не гукалі,
Калі жыццё мы пачалі,
Адны матулі даглядалі
I гэтак шчыра, як маглі.

He пакідалі нас ніколі,
На працу неслі на руках —
Пад гоман жыта ў жніўным полі
Лажылі спаць у таганах.

А змрок садзіўся вечаровы —
Ім не прыходзіў ціхі час
У той калысцы у ліповай,
Яны ўсю ноч гуталі нас.

Каб маці нашыя ў хаціне
He зналі ў працы перашкод, —
Нам суслам з хлеба й сахарыны
Надоўга затыкалі рот.

А выпадала — пакідалі, —
Ці мала ў вёсцы розных спраў, —
Нас паясамі спавівалі,
Каб кожны ціхенька ляжаў.

Ды паясы нас не стрымалі,
І нам прыходзіў час устаць —
Мы на ігрышчы пачыналі
Нагамі босымі дыбаць.

Мы свет страчалі з хваляваннем,
Усё здзіўляла нас кругом:
I тое першае спатканне
3 сабакам, пеўнем і катом,

I чырвань яркая зарніцы,
I чорнай ночы цішыня,
I бору шум, і звон крыніцы,
I першы роскат перуна.

А дні праходзілі за днямі,
Мацней стаялі на нагах —
I мы, памыўшыся дажджамі.
I мы, абцёршыся вятрамі,
Выходзілі ў далёкі шлях.